richyvonn.reismee.nl

Los Angeles

24-07-17, Los Angeles

Vanmorgen stonden we vroeg op want om 8.00 uur hadden we een afspraak met Bikes and hikes op de Santa Monica blvd 8250 in LA. We parkeerde onze auto in het straatje tegenover en markeerde de plek in mijn GPS zodat we hem terug konden vinden. Bij Bikes en hikes troffen we de Nederlands talige Romy. Ze liep hier stage en gaf ons een kaart van LA en instructies mee. Hierna konden we op pad. De fietsen waren hybide en fietsten fantastisch. Eerst gingen we op verzoek van Jessie op zoek naar de Walk of fame. Dit zijn sterren op de grond waarnamen van beroemdheden op staan. Dit valt onder de categorie je moet het gezien hebben, maar zo heel veel bijzonders vonden wij het niet. We vonden namen als Ozzie Ozborn en Fred Astair. Persoonlijk zou ik daar niet hoeven te liggen (niet dat iemand het nodig acht om mijn naam er te plaatsen) want iedereen loopt maar over je heen en het ruikt er erg naar pies, en daardoor staat mijn fantasie op hol. Na de sterren gingen we op zoek naar het Hollywoord signe, ook zoiets wat je gezien moet hebben en valt bij mij onder de categorie: kijken en weer door. Hierna gingen we ergens onderweg ontbijten en naar de Farmersmarked. Dat was leuk en we besloten om er aan het einde van de middag, als we de fietsen weer hadden ingeleverd, te gaan eten.

Intussen gingen we berg af richting Venice beach en Santa Monica beach. Dat was werkelijk een pokken eind fietsen en tegen 13.00 uur was het eind nog lang niet in zicht. We besloten om op te splitsen en dit was de fout ons leven!! De kinderen kregen de rugzak van Richard mee waar zijn portemonnee, autosleutel, LA kaarten, water en de appels in zaten. Ze kregen duidelijke instructies mee hoe laat en waar ze weer terug moesten zijn. LA is geen moeilijke stad, de wegen zijn recht en zien eruit als een ruitjespatroon. Ze hoefden alleen maar te fietsen totdat ze de Santa Monica blvd tegen kwamen want die loopt helemaal door naar de kust. Fiets je deze omhoog dan kom je na zo’n 9 mijl het verhuurbedrijf tegen. Simpel toch? We moesten om 17.00 uur de fietsen weer ingeleverd hebben en later kon niet want dan ging de winkel dicht. Rich en ik deden het kalm aan en waren al tegen 14.30 uur terug bij de verhuurmaatschappij en leverde onze fietsen in. We gingen nog een beetje wandelen in de buurt en om 15.30 uur namen we een strategische positie in zodat we de kids moesten zien aankomen. Het werd maar later en later en we liepen maar eens naar Romy, maar ze had nog niets van de kids vernomen. Tegen 16.50 uur belde ik Lars (was de enige die ik kon bereiken) en hij gaf aan dat ze er binnen 2 minuten zouden zijn. Dat was idd ook zo, maar zonder Juul. Omdat ze zich wat vergist hadden in de afstand was hij ergens alvast naar voren gefietst om ons te vertellen dat ze eraan kwamen. Hij was echter niet hier aangekomen. Lars, Jessie en Fenna vertelden dat ze op een gegeven moment erachter kwamen dat ze fout gefietst waren (toen was Juul al weg) en hebben ze de juiste weg gezocht. Het punt was nl dat de Santa Monica blvd zich ergens splitst, maar dat wisten we toen nog niet. Romy vertelde dat ze achter de winkel woonde en nog zeker een uur open kon blijven, daarna had ze een afspraak. Intussen probeerde ik Juul te bereiken maar kreeg hem niet te pakken, we wisten ook dat zijn telefoon leeg was maar hadden de hoop dat hij hem ergens had kunnen opladen. Het werd maar later en later en nog steeds geen teken van Juul en voor mij begonnen het intussen als een slecht boek aan te voelen. Allerlei gedachte spookten er door mijn hoofd maar we hielden allemaal het hoofd koel, zelfs ik. Intussen waren Richard en Lars al in de auto gesprongen om te gaan zoeken, je moet toch wat. Om 18.00 uur namen we afscheid van Romy. We hadden instructies gekregen wat we moesten doen met de fiets en haar nummer. Zodra Juul er was dan zouden we haar bellen zodat ook zij uit de zorgen was. De eigenaar van Bikes and hikes was ook op de hoogte en als iemand zou bellen kwam het telefoontje via een tekst bericht binnen en zouden ze naar ons toe komen. We hadden met Rich en Lars afgesproken dat ze om 18.00 uur langs zouden rijden om te kijken of Juul er al was en dat deden ze ook. Helaas was er van Juul nog geen spoor. Om 18.30 uur besloot ik om de politie erbij te betrekken en trok de aandacht van een passerende politieauto. Deze hadden echter geen tijd want er was een oproep binnen gekomen. Daar stonden we dan, voor een dichte winkel, midden in LA zonder Juul en Lars en Rich op zoek. Ik begon toen toch wel goed in paniek te raken want intussen was Juul al ruim 2 uur spoorloos. Als hij verkeerd was gereden had hij intussen dat in de gaten moeten hebben. Hij had niets bij zich, geen geld, geen water, alleen een lege telefoon en een landkaart. Intussen liet ik aan voorbijgangers Juuls foto zien en vroeg hen om naar hem uit te kijken. Iedereen leefde erg mee en op een gegeven moment kwam er ook een Nederlander naar me toe die vertelde dat hij in een hotel in de buurt zat. Als hij iets voor ons kon doen moest ik het laten weten. Omdat ik stond te huilen kwam er jonge vrouw naar me toe en ik vertelde ons verhaal. Ze riep er meteen een andere jonge vrouw bij en ze vroegen of ze voor mij de politie konden bellen. Binnen 10 minuten kwam de politie eraan. Ze vroegen naar Juuls signalement en zouden een beetje rondkijken. Ik vertelde van zijn astma probleem en dat hij zijn medicijnen niet bij zich had. Op dat moment konden ze niet meer voor ons doen dan rondkijken. De dames gingen rondlopen en zouden naar hem uitkijken, kwamen later weer terug en vertelden dat er 2 Santa Monica blvd’s waren. Na een half uur kwam de politie terug en vroegen of ik een missing persons formulier wilde invullen. Dan zou hij in het politiebestand komen en dan kon er gericht gezocht worden. Hij kon dan ook het land niet uit en mij werd op het hart gedrukt als we hem vonden dat we het dan door moesten geven. Ik vertelde ook van twee dezelfde straten en nu zouden ze het zoekgebied gaan uitbreiden. Ze zouden ook laten zoeken op de camping, maar we verwachten niet dat hij daar zou zijn. Toen ik zijn gebitsgegeven door moest geven werd het wel heel erg confronterend. Intussen was ook de eigenaar van Bikes and hikes aangeschoven. Hij had op de bewakingscamera gezien dat we er nog steeds stonden. Hij wisselde gegevens uit met de politie openende zijn winkel. Hij gaf aan dat we alles mochten gebruiken wat er in de shop was, eten, drinken, toilet alles. De politie ging weer en zouden contact onderhouden met de winkeleigenaar Danny. Intussen was ook Renée binnen gekomen en nog een medewerker van Bikes and hikes. Richard en Lars waren intussen weer terug. Richard stond helemaal te trillen en kon op dat moment ook niet meer autorijden. Intussen was het 20.00 uur. De mannen van Bikes and hikes splitsen zich op en namen Fenna en Lars mee, zo waren er twee auto’s aan het zoeken. Intussen waren ook de jonge vrouwen weer terug en gaven aan met hun auto te gaan zoeken. Renée ging aan de slag om haar netwerk in te lichten en alle ziekenhuizen in LA te bellen. Overal hoorde ze hetzelfde: geen Juul, maar wel al een eerder bericht van de politie. In ieder geval wisten we dat het politieapparaat in werking was gezet. We zochten zelf op onze eigen social media, Telfort, kortom alles wat we maar konden bedenken. Jessie kwam erachter dat Juul zijn telefoon toch niet bij zich had. Iedereen vond dat een opluchting, maar daar was ik nog niet zo zeker van. Het verklaarde wel waarom hij nog geen contact met ons had opgenomen. Richard was ook weer gaan zoeken samen met Jessie. Alles mogelijke dingen, waar je liever niet aan denkt maar toch doet, komen dan voorbij. Mijn lieve schoonzus Elly sms-te ik omdat ik even behoefte had om mijn zorgen met haar te delen. (Thanks El). Om 23.00 uur kwam het verlossende telefoontje dat hij gevonden was. Hij was bij de politie, in goede conditie en ze zouden hem naar een politiepost brengen. Ik kon alleen maar huilen, huilen en nog eens huilen (en dat doe ik nu weer ?). Toen alle auto’s terug waren (en we de twee meiden die gingen zoeken op de hoogte gebracht hadden) reden we achter de auto van Danny naar het politiebureau waar Juul zou moeten zitten. In eerste instantie was hij er nog niet, maar na zo’n 10 minuten kwam hij dan toch opdagen met 2 agenten, een big smile en een big Mc menu in zijn handen. Wat waren we blij, en ik, ik kon alleen maar huilen. Van Danny kreeg hij een t-shirt met de tekst: I biked in LA!!!! ? Om 23.30 uur kon we hem weer in onze armen sluiten en hoorden zijn verhaal aan. Hij was idd verkeerd gereden en kwam daar al snel achter. Hij gaan zoeken en zoeken, maar kon de weg niet vinden. Hij vroeg aan diverse mensen of ze wisten waar Bikes and hikes zat, maar niemand kon hem helpen. Daarna is hij naar de Farmesmarket gereden (was Richard ook al wezen zoeken) en na 45 minuten weer weg gegaan om naar het strand te fietsen. Hij wist dat daar een klein politiestation was en besloot dat het wel tijd geworden was dat ik de politie had ingeschakeld. Daar aangekomen was het politiestation dicht en toen heeft hij geprobeerd om bij een restaurant te bellen, maar werd kreeg geen respons. Bij een winkel wel, en mocht hij bellen. Hij belde de politie en toen was het einde van deze triller. Of hij bang was geweest? Nou, nee, alleen toen het donker begon te worden, begon hij hem wel te knijpen.

Hoeveel mensen er in nood voor je klaarstaan is echt onvoorstelbaar. Om te beginnen de mensen van Bikes and Hikes, in 1 woord geweldig. Achteraf hoorden we dat ze zelfs al contact op hadden genomen met de burgemeester om druk op de zaak te zetten. Ze reden met een rotgang door LA, stoplichten negerende om op zoek te gaan naar ons kind. De meiden in die voorbij liepen en totdat Juul gevonden was met hun auto zijn gaan zoeken, de Nederlandse man die we mochten bellen, de man van de lingeriezaak een eindje verderop die kwam vertellen dat we eten en drinken mochten halen (bleek dat hij ons steeds over ons gewaakt had), een passant die vroeg of we lastig gevallen waren en uiteraard de politie die de zaak vanaf het eerste moment serieus namen. Onze dankbaarheid is groot. We hebben hem weer, dat is het belangrijkste.

Vandaag doen we het rustig aan en willen we naar Bikes en hikes terug om iets lekkers te brengen, dat is wel het minste. Ook zal ik een melding op het Allesamerika forum zetten om Hikes and Bikes te promoten. Daarmee hoop ik dat alle fietsen die ze hebben 24/7 verhuurd gaan worden want dat verdienen ze. Een warme douche!!!

Reacties

Reacties

Renée

Wat een verháál! Het lijkt wel een boek. Gelukkig is het goed afgelopen.
Knuffels voor jullie allemaal maar vooral voor Juul xxx

Wendy

Jeetje wat een ontzettende opluchting dat jullie weer bij elkaar zijn!

quirine

En als geen ander weet ik helaas uit ervaring hoe het is je kind kwijt te zij in Amerika en ook hoe iedereen daar voor je klaar staat

Harry

dan heb je wel weer een mooi sterk verhaal te vertellen op een verjaardag. wow.

Elly

Oh Yvonne wat een verhaal. Ik heb nu ook tranen in mijn ogen. Wat een paniek! En wat fijn dat er zoveel behulpzame mensen waren, dat doet een mens goed. Enne... fijn dat het hielp om even per SMS je verhaal kwijt te kunnen. Dikke kus xxx

Yvonne

Ja, Q ik heb ook erg aan je moeten denken.

Tis idd een verhaal, maar we kunnen er nu weer om lachen (zullen we maar zeggen :) )

Geryanne

Tjonge....wat zullen jullie ongerust zijn geweest!
Hebben ook eens zo iets meegemaakt, dat gun je niemand! Dikke kus voor jullie allemaal xxxx

Ina

Jemig, wat een avontuur.. Wens jullie verder een rustige ? vakantie

Laureen

Gelukkig is alles goed gekomen!!!!!!!!! Zo blij voor jullie.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!