richyvonn.reismee.nl

Dixie National Forest

03-08-17, Cowpuncher Yurt

Juul is samen met Richard onder de sterrenhemel gaan slapen. Het was koud, en ze hadden het kampvuur aangehouden. Ieder uur moest er hout op het vuur om het brandend te houden. Gewapend met een zakmes, 2 bijlen, een zelfgemaakte speer van Juul en pepperspray durfden ze het wel aan. Met drijfnatte slaapzakken kwamen ze om een uur of zeven binnen. Ta, je moet er wel wat voor over hebben om als outdoor door te gaan. Binnen hadden we het ook koud gehad. Ik durf met zekerheid te stellen dat er vanavond niemand buiten gaat slapen en dat we een lekker vuurtje binnen krijgen.Na het ontbijt reden we naar de Coyote Culch. Dat is sneller gezegd dan gedaan. Eerst moeten we 40 km de berg af hobbelen naar Escalante. Dit gaat via een zandweg waar we vier verbaasde hertjes tegen kwamen. Met hun grote oren keken ze ons aan van: wat doen jullie hier nu?? In Escalante sloegen we eten en drinken in om daarna door te gaan naar Coyote. Dat was weer 75 km hobbelen over de zandwegen die hier en daar niet echt mini van proof was, we voelden regelmatig de bodem van de auto over de stenen gaan. (Ik hoop maar niet dat de verhuurder dit leest want eigenlijk mogen we dit soort wegen helemaal niet rijden.) We moesten zelfs een keer stoppen om een diepe uitholling in de weg op te vullen met platte stenen. Toen iedereen uit de auto was durfde Rich het wel aan om er overheen te rijden. Het ging goed. Toen we bij de parkeerplaats aankwamen stonden er vier pick-ups met mannen naar ons te kijken. Wauw, zei iemand dat jullie dat durven met een Van, wij durfden het al bijna niet met onze puck-ups! We maakten een praatje en al snel hoorde we dat ze elkaar kenden van de kerk. Voor de jongens en mannen organiseerde ze deze trip. Een van hen wist hier de weg en was gids, we waren vrij om mee te lopen als we dat wilden. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. We kozen ieder onze schoenen uit en de vrouwen dachten wel voldoende te hebben aan onze wandelsandalen, de mannen waren slimmer en trokken hun wandelschoenen aan. Eerst liepen we door de woestijn, door het mulle zand. Links en rechts cactussen en de zon scheen al behoorlijk op onze bol. De weg moesten we zoeken dmv steenmannetjes (op elkaar gestapelde stenen). Na 1 mijl veranderde het landschap in rood/oranje lava. Af en toe een forse klim en afdaling kwamen we uiteindelijk aan bij de rand van de canyon. Intussen was het bloedheet geworden (42 graden) en zoals ik al eerder aangaf….niet mijn ding die hitte. Toen begon de afdaling. Ik had de pijp al flink leeg en zag dat het een hele steile afdaling was. Hij gaat nl 33 meter loodrecht naar beneden en er is weinig grip (klasse 3 klim). Ik was werkelijk als de dood, maar wist ook dat ik naar beneden moest om af te koelen. De mannen gaven aan me te helpen en dat deden ze ook. Op mijn billen gleed ik naar beneden en durfde amper naar de afgrond te kijken. De rest van ons gezin leek het wel leuk te vinden, ik dacht eerder aan de ongelukken die zouden kunnen gebeuren. De mannen riepen steeds: come on mammie, you can dou it!! Op een gegeven moment voelde ik mijn broek scheuren, die was blijkbaar toch niet bestand tegen een afdaling op je kont doen. Ik vroeg aan mijn helden of er een gemakkelijkere weg terug was en die was er, nou dan moest ik dat laatste stukje ook maar doen. Veel keuze had ik overigens niet. Uiteindelijk kwamen we beneden aan. De rest helemaal euforisch en ik ging gelijk in de beek liggen met mijn gescheurde broek (lees: onderbroek gescheurd en 2 blote billen zichtbaar). Na even bij gekomen te zijn liepen we links de beek af en kwamen bij de Jacob arch. Wauw, wat mooi!! Daar hebben we het dan toch maar voor gedaan. We aten er wat crackers en vroeg ik aan de gids waar die andere route dan was. Nou, die was er wel maar dan moest je 17 mijl lopen en eigenlijk was die niet te doen. Maar hij zou met helpen om naar boven te komen, hij had ook touw bij zich. Gadverdamme, ik moest er niet denken om hier straks weer naar boven te moeten. Argwanend keek ik naar de steile wand en dacht, dat gaat me nooit maar dan ook nooit lukken. We stelden ons voor aan de mannen en twee van hen (vader en zoon Tracey en Cody) bleven steeds bij ons. Na het eten van onze lunch gingen we de andere kant op met de stroom mee. Daar zou nog een watervalletje zijn en restanten van de indianen. Om 14.00 uur zouden we weer terug zijn om de berg op te gaan. Jessie had het wel gehad en wilde niet mee en ik sloot me bij haar aan. Terwijl wij in de beek goede gesprekken voerden amuseerde de rest zich met hike doken uiteindelijk in de waterval. Tegen kwart voor drie waren ze terug en hadden de grootste lol gehad. Tracey had Fenna willen koppelen aan Cody, maar helaas….Fenna was al bezet. Nog even een versnapering en toen ging het dan toch beginnen. De lucht begon te betrekken en er was onweer op komst. Dat is heel erg gevaarlijk omdat er dan ineens veel water naar beneden komt en dan loopt de canyon zo vol. Dat dit regelmatig gebeurd was te zien aan de grassprieten langs de oever. Ze helden allemaal dezelfde kant op en je kon zien dat er recent water met modder overheen gekomen was. De mannen verzekerde me dat het ging lukken om naar boven te komen, desnoods trokken ze me met touwen de klif op. Toen ik 4 meter hoog was paniekte ik er durfde niet verder, wilde weer naar beneden en….. ja wat en?? Ik moest naar boven. Ik kreeg een touw om mijn middel (en een standje van Rich) (Elly…..ik miste je zo op dat moment!!!!)) en dat gaf me net dat beetje vertrouwen wat ik nodig had om omhoog te klimmen. Met hulp van Juul en Rich en de mannen ging ik in een slakke tempo naar boven. De meiden deden het super en vonden het een geweldige ervaring. Jessie stond te jubelen: mam dit was gaaf!! Boven stonden ze te applaudisseren en ik was zo blij dat iedereen het gehaald had. Daarna moesten we nog het lange stuk terug lopen. Gelukkig was er geen onweer gekomen, maar het was wel bewolkt en dat was echt een zegen. Zo teruglopend met de mannen kwamen de verhalen los. Over hun leven en werk. We kregen survivallessen (welke cactussen eetbaar zijn etc) We spraken af foto’s te delen en als ze ooit naar Nederland zouden komen, kwamen ze bij ons. Toen we bij de auto’s waren kregen we heerlijk stukjes ananas en koele drankjes heerlijk. Zonder deze gasten hadden we het nooit gered, en wederom hebben we hier in Amerika helden gevonden. Wat zijn de mensen hier toch vriendelijk, ongelooflijk. Ze verzekerden mij dat ze het juist leuk vonden om mij (ons) te helpen. Onderweg moesten we nog een keertje op hun wachten omdat Juul zijn wandelschoenen vergeten was en ze meegenomen waren door de mannen. We kregen nog snoepjes mee voor onderweg. We stopten nog even bij Devils garden en toen een snel broodje bij de Subway (met een sjaal om mijn middel om de scheuren te verbergen). Daar kwamen de verhalen los. De jongens maakten nog een kampvuurtje en om 21.30 uur sliepen we allemaal, we waren kapot.

Reacties

Reacties

Henriëtte

Wij zijn nu in Page, hebben Antelope Canyon gelopen, wsuw wat prachtig is het hier. Ook horseshoe bend gezien. Vandaag naar Lake Powell en de dam. Daarna op weg naar Las Vegas.
Inderdaad allemaal hele vriendelijke mensen in Amerkia.

Yvonne

Wat gaaf Jet Antelope Canyon, wij gaan zodadelijk de Kannara Creek lopen, die lijkt heel veel op Antelope. Ben erg benieuwd!! Weten jullie dat het s 'avonds down town erg gezellig is in LV? Wat je beslist gezien moet hebben in LV is het Venetian....... Viva Las Vegas.....Geniet ervan.

Elly

Oh wat herkenbaar Yvonne. Die Maassens zijn allemaal veel avontuurlijker dan de koude kant hahaha

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!