12-08-17, Calaveres big trees campground

Tegenover het plekje (aan de andere kant van de meadow) waar we lagen met de tent was een groot gezin (25 stuks) bezig met vooral veel plezier te maken. We herkennen dat, snappen dat, maar niet als WIJ willen slapen. De regels op het state park zijn dat het stil moet zijn tussen 22.00 uur en 6.00 uur. Nu zijn we echt niet flauw, maar als het om 23.30 uur nog een kabaal van jewelste is, zijn we er wel klaar mee. Daarbij kwam dat we toch al chagrijnig waren omdat (jawel, het is weer zover) het luchtbed van Fenna en Juul lek was. Tja, ze sliepen er tenslotte ook al 4 dagen op. Richard ging in de auto liggen en Fenna en Juul kwamen bij mij in de tent. We konden dus van de herrie niet slapen en waren er goed zuur over. Rich en ik zijn toen op zoek gegaan naar iemand van de receptie of een ranger. We konden niemand vinden en verbaasden ons erover dat er s ’nachts helemaal geen toezicht was. Rich dook weer de auto in en ik ben heel stoer, toch gaan vragen of het wat zachter kon. Met de nodige sorry’s, zouden ze hun geluid beperken. Toen ik terug in de tent was, ging het er inderdaad wel wat zachter aan toe, maar was daar ook ineens uit het niets de sheriff. Er hadden dus meer mensen last gehad en die hadden geklaagd. Om 0.30 uur waren de feestgangers nog niet klaar met feesten maw een gebroken nacht. De kids hadden overigens nergens last van gehad. Aangezien het er niet naar uitzag dat de grote familie op zou gaan hoepelen trokken wij onze conclusie en gingen wij. We liepen naar de receptie en gaven door waarom we weg wilden en mochten kiezen: of een andere plek of ons geld terug en de reservering annuleren. We kozen voor het laatste. De volgende keer moesten we maar 911 bellen! Om 10.00 uur reden we richting Lake Tahoe. Waar we zouden slapen was nog een verassing. Onderweg bij een benzinestation vertelde een aardige kassière dat we overal wild mochten kamperen in het bos als we maar geen vuur maakten. Nou, dan moesten we eerst een nieuw luchtbed hebben en dan kon dat altijd nog wel. We waren nog maar net de Ebbetts pas over of we kwamen in Markleeville aan. Overigens een prachtige pas met veel natuurschoon. Bij het plaatselijke visiter center vroegen we naar overnachtingsplaatsen. We kregen het advies om het in het hotel verderop te proberen of een cabin bij Lake Tahoe. Toen we het visiter center uitliepen zagen Rich en ik een schattig motelletje, notabene de buren! We probeerden iemand te vinden, maar dat viel nog niet mee. Alle deuren waren open, maar niemand was thuis. Bij de plaatselijke bakker wisten ze te vertellen dat de dochter bij het restaurant tegenover werkte, wellicht wist zij iets meer. De dochter wist niet waar haar moeder was, maar ze zou wel met ons mee lopen en ons een kamer geven. Kosten 88 dollar voor een vier persoons kamer. Of we er met zijn zessen in mochten? Ja, dat moeten jullie zelf weten. Ze nam me mee naar de keuken, rommelde in wat laadjes en haalde er een kalender uit waar ze in opschreef dat wij in kamer 3 zaten. Of ze wist waar de sleutel van de kamer was? Nee, niemand doet hier de deur op slot. Ze rommelde weer in een laatje, haalde er een enveloppe uit en gaf me een sleutel maar wist niet of het de juiste was en ging weer snel naar het restaurant. Intussen hadden de kids honger en deed Richard een dutje. We liepen Markleeville in (niet meer dan 10 huizen) en kochten wat cola, noodles en snickers. Op de veranda ging Lars voor ieder die wilde noodles maken en daarna gingen we richting Grover hotsprings. Leuk voor Lars om eens gezien te hebben dat er stinkend heet water uit de grond komt. Ons volgende doel was Lake Tahoe en onderweg zag ik een rommelmarkt. Rich in de remmen en wij erop af. Juul kocht een mooi mes (wat in Nederland niet mag) en was er helemaal happy mee. Daarna gingen we naar het Lake waar duidelijk te zien was dat het hier erg toeristisch is. We reden een file tegemoet en hadden al wel in de smiezen dat het wel eens een hele lange terugweg zou kunnen worden. We stopten bij wat vergezichten en na 30 km gingen we dan toch maar braaf in de file terug naar Markleeville. De bedoeling was om ergens een hapje te gaan eten en toen we langs het eerste beste restaurantje liepen zaten er 2 mannen op de veranda. Of we honger hadden? Hier hadden ze het beste eten van het dorp, aan de overkant moesten we niet wezen daar moest je reserveren en hadden ze alleen maar pizza’s. We deden graag met deze grapjassen mee en liepen naar binnen waar een man gezellig op zijn gitaar aan het tokkelen was. We moesten lang wachten op ons eten en zelden heb ik lekkerdere frietjes gegeten als hier. De hamburgers waren minder, maar het was gezellig en dat is ook belangrijk.