San-Francisco-Dusseldorf

19-08-17, Naar huis

Nog een beetje beduusd van gisteren hadden we om 8.00 uur ons kamp alweer opgemaakt. We scheiden alvast het koren van het kaf. Ons ….jawel……..zoveelste lekke luchtbed ging in de afvalbak samen met de pan en de rest van de spullen die we niet meer konden en wilden gebruiken. Om de tolwegen te vermijden (en een latere hoge aanslag) reden we om. We bezochten eerst nog een Wal-mart om inkopen te doen voor het ontbijt en in het vliegtuig. Rond een uur of 1 waren we weer aan de “goede” kant van SF en zochten een parkje om te eten en onze spullen in de tassen te doen. Er kwam meteen een ranger aan die vroeg of we gingen kamperen. Toen ik uitlegde wat er aan de hand was en dat er een ruit ingetikt was de dag ervoor kwam hij later terug met een stofzuiger. Hij bood zijn excuses aan voor zijn landgenoten en zoog de glassplinters weg. Zo super!! Na het eten en inpakken gingen we richting luchthaven. Onderweg lieten we de auto wassen in een carwash waar ze alles met de hand deden. Eerst kwamen er 4 Chinese heren die de buitenkant van de auto zorgvuldig wasten. Daarna moesten we doorrijden en kwamen er 5 Chinese dames die de auto gingen oppoetsen. We vonden het geweldig….hadden dit nog nooit gezien. Uiteraard kreeg Richard verschillende keren de vraag om zijn raam dicht te doen, maar dat ging helaas niet. We moesten ook nog tanken, maar omdat ik dat liever vlak voor het vliegveld wilde doen deden we het daar niet. Uiteraard vergaten we dat en kwamen er pas bij de Rental achter. We mochten keurig weer naar buiten en na een half uur konden we de auto met gevulde tank en kapot raam inleveren. Na het invullen van de formulieren konden we de luchthaven in. Onderweg gooide Richard ons enige niet lekke luchtbed in de vuilnisbak (onder protest van mij). Hij is het vertrouwen in luchtbedden helemaal kwijt…. Ik ook maar deze deed het nog……… We zochten een plekje om wat te eten en de tijd te doden totdat we konden vliegen. Tja en met wifi in de buurt konden we eindelijk wat verhalen uploaden en facebook bekijken. Jessie gaf een gilletje en gaf aan dat ze via FB een bericht had gehad van een meisje die haar tas gevonden had. Ze had hem naar de politie in SF gebracht. Ik belde de politie en deze gaf aan dat de tas met inhoud (wat er inzat konden ze niet vertellen) naar de storage gebracht was. Ik moest as maandag maar bellen. (maandag gebeld, maar helaas sturen ze niets naar NL alleen naar adressen in de VS, hebben we er nog niets aan) In ieder geval fijn dat er nog mensen zijn die eerlijk zijn. Om 19.30 uur vlogen wij (Lars moest nog ff wachten) in 10 uur naar Londen. Daar nog 4,5 uur duimdraaien en uiteindelijk kwamen we om 20.00 uur tegelijkertijd aan (we zagen Lars net binnen komen). De auto was zo opgehaald en om 22.15 uur stonden we weer op Beerse bodem. De moeder van Lars kwam nog gezellig langs en na het vertellen van de vakantieverhalen kwam en een einde aan een hele, hele lange dag en een onvergetelijke vakantie………..

San Francisco

18-08-17, mount tampalais

Vanmorgen bakten we lekker de overgebleven stukjes pizza van afgelopen avond op. Daarna moesten we op zoek naar park and ride om naar San Francisco te kunnen komen. Een park and ride in Nederland is echt iets heel anders als hier, hier komen de bussen niet om het kwartier of om het half uur. Bij deze park and ride’s kun je makkelijk een uur moeten wachten en wat een pech is het dan als je net de bus mis loopt en dus een uur moet wachten. Dat was bij ons gelukkig dan niet het geval ?. Volgens de buschauffeur kon je lopen naar een andere bus opstap plaats of een kwartier naar beneden lopen. En bij fam. Maassen doen we dan natuurlijk de goedkoopste manier. Alleen de buschauffeur zat er een beetje langs en het was 3 kwartier lopen. Toen we beneden aan kwamen was het wachten op de bus. Maar toen mama ging vragen aan mensen waar hun naartoe gingen kwamen we er achter dat we op de verkeerde bus aan het wachten waren. De bordjes zijn niet heel erg duidelijk als er op een bordje staat San Francisco kan het zomaar dat je aan de hele andere kant in een ander stadje uitkomt. Maar een paar aardige mensen wezen ons de goede kant en kwamen we zo bij de goeie bus opstapplaats. Alleen daar moesten we ongeveer een uur wachten op de bus. De busrit was niet de minste prijs en we moesten 36 dollar betalen om alleen aan de andere kant van de Golden Gate Bridge uit te komen. Maar we kunnen wel zeggen dat we over de Golden Gate Bridge zijn gereden (dat maakt het voor ons dan al wel beetje beter). Als je dit nu aan het lezen bent en denkt zo erg was hun dag niet lees dan vooral verder. We besloten om een stukje over de brug te lopen en dan terug om naar het park te gaan. Papa had alles bekeken, wist de weg en had uitgerekend dat het 2 km lopen was. Onderweg had mama energie nodig (wat lekkers dus) we kochten een paar snickers, chocolaatjes en Jessie wou graag een zakje chips. Met deze energie kwamen we wel bij het park. Toen we daar aan kwamen en Lars op zijn telefoon keek voor hoever we deze dag al hadden gelopen, kwamen we uit op 10 km. Nou papa dit zit niet echt in de buurt. Maar gelukkig hadden we onder weg wat energie gehad. Het park was 11 km lang dus we hadden al een beetje bedacht wat we daar gingen doen. Uiteindelijk viel dat wel mee omdat we al moe waren van onze eerdere wandeling. Papa wou graag de Japanse tuin zien dus opzoek naar de Japanse tuin. Daar aangekomen was het met ze allen om binnen te komen 45 dollar en voor mensen die in San Francisco wonen goedkoper. Dus mama probeerde nog te vertellen van ‘’ja maar wij staan in San Francisco op een camping telt dat dan niet?’’ nee dat telde niet jammer genoeg. Dat werd hem dus niet dan maar geen Japanse tuin. We besloten om een klein hapje te eten en dan terug te gaan met de bus naar de Golden Gate Bridge. Bij de Golden Gate Bridge was geen bank om te pinnen (want wij allemaal best raar vinden want in de bus kan ja alleen met contant geld betalen). We hadden nog 20 dollar maar aangezien de heen reis 36 dollar was dachten we niet dat we daar mee de hele rit gingen halen. We hadden 2 keuzes keuze 1: terug gaan naar het centrum en daar een bank zoeken. Of keuze 2: over de Golden Gate Bridge lopen en daarna een bus nemen. Nou het werd keuze 2. Het was een goeie keuze aan de ene kant want we zagen dolfijnen en zeehonden, maar nu komt de andere kant aan de andere kant van de brug kwam je nog niet zo gemakkelijk aan een bus stop. Met een kaartje zouden we er wel komen. Naar eerst voorbij te zijn gelopen zag Jessie het bordje en gingen we terug om daar te wachten op de bus. Naar ongeveer een kwartier kregen we het wel heel koud en besloten verder te lopen. Papa ging alvast met Juul voor uit lopen zodat hun alvast de auto op konden halen. Naar een heerlijk ijsje zagen we ze aankomen. Maar niet al te blij. Bij de bestuurders kant was een raam in getikt. We reden meteen verder naar een politie station die wou weten wat er allemaal weg was. In de schok hadden we daar nog niet naar gekeken. Wat was er dan allemaal weg : Jessie’s tas met daar haar boek, oplader, toilet spullen, bril, zonnebril en een t-shirt in. Bij Juul was ook zijn tas weg met daarin zijn Calvin klein polo en zijn broek. Van het verhuur bedrijf hadden we een tom tom gekregen en daarvan was het kistje weg. Nadat we aangifte hadden gedaan gingen we maar ergens eten want het was onder tussen al half 9. Het werd de mac zodat mama met de wifi kon inchecken voor de reis van morgen. Maar helaas lukte dat niet. Op de camping aangekomen kwamen Jessie en Lars er nog ff achter dat hun portemonnee weg was. Erg blij waren we daar niet mee want er zat bij Jessie een pinpas in en haar rijbewijs. Bij Lars zat er ook een pinpas in dus meteen maar naar Nederland bellen en blokkeren die handel. Ondertussen hoorde mama iets ritselen en dacht dat het Jessie was. Nou nee, het was een wasbeer die probeerde onze koelbox te jatten. Maar Juul onze grote held kwam er al aan en gelukkig heeft die hem kunnen weg jagen met peperspray. Nu maar lekker slapen en hopen dat het morgen een betere dag is.Dikke knuffel van Fenna

Napa Valley, San Francisco

17-08-17, mount tampalais plekje EN07 steep ravine

http://www.reserveamerica.com/camping/mount-tamalpais-sp/r/campgroundDetails.do?contractCode=CA&parkId=120063#sr_a

Na een rustig nachtje en een ontbijtje met eieren en spek reden we richting San Francisco. We wilden bij Larkspur de ferry pakken naar SF. Een parkeerplek voor de auto hadden we zo gevonden, en de parkeerkosten waren 2 dollar. Om die 2 dollar kwijt te kunnen moesten we dit via internet regelen. Handig als je geen internet hebt. We vroegen een ouder echtpaar of zij wisten hoe we het moesten regelen, maar ook zij snapten er niet veel van. We gingen toen maar kaartjes voor de ferry kopen en vroegen daar wat we moesten doen. Het antwoord: op de ferry is een barman, geef hem maar 2 dollar dan komt het wel goed. Okeeeeee. Omdat dat we geen andere keuze hadden deden we dat maar. Op de ferry was het idd zo geregeld, we kregen zelfs een bonnetje. De ferry ging 100 km per uur en we wilden uiteraard buiten zitten. Als we even om het hoekje wilden kijken, moesten we aardig ons best doen om niet om te vallen of weg te waaien. We zagen de Golden gate bridge en Alcatraz…..ach je moet het eens gezien hebben. Aan wal besloten we om naar China Town te gaan. We liepen er wat rond, kochten er 2 sushi pakketten (met veel moeite, want ik begreep helemaal niets van de manier van bestellen) en aten deze op in een parkje. Daarna kochten we fruit wat we opaten in een parkje in Italië. Lekker internationaal berig. Hierna liepen we naar de Fisherman’s Warf, waar we meteen tussen de toeristen zaten. Om half vier pakten we de ferry terug. Richard, Jessie, Juul en Lars gingen achteraan in de ferry zitten. Fenna en ik 1 rij erachter omdat we zagen dat de banken op de achterste rij erg nat waren. We hadden al vermoedens hoe dat gekomen was. Toen de ferry in open water was en vol gas gaf, zagen we 4 mensen drijfnat worden. Ik hoef natuurlijk niet te vertellen dat Fenna en ik tranen gelachen hebben. De auto stond nog mooi op zijn plekje en we gingen op zoek naar onze camping. Omdat ik deze vergeten was te pinpointen moesten we over de berg en niet langs de A1. Achteraf bleek dat de A1 ook afgesloten was en dat we er zo ook niet hadden kunnen komen. Bij een postkantoortje vroeg ik of ze de weg wisten en het antwoord was: de weg waar je niet in mag, moet je nemen, dan ben je er zo. Logisch toch! We vonden de weg en bovenaan was er een wit hek. We wisten hem met de code te openen en toen begon de enge afdaling naar beneden. En eng was hij, als we tegenliggers hadden gehad waren we echt in de problemen gekomen. Onze host gaf aan dat we het plekje hadden voor invaliden. Tijdens het boeken had ik dat niet in de gaten gehad. Nu bleek dat we daar niet mochten staan. Er waren maar 7 plekjes en een stuk of tien huisjes, maar alles was volgens de host bezet. (wij zagen geen enkele tent en het was toch al half zes) Hij zou de ranger bellen en vragen of we er toch mochten staan. Dat duurde en duurde en uiteindelijk kwam hij vertellen dat we eerst maar moesten gaan eten. De ranger had hij nog niet gevonden. We mochten wel 1 nachtje er staan maar dat was ook alles, morgen moesten we weg. Dus wij weer de berg op, gaan tanken en gaan eten en eens rondgevraagd hoeveel een motel voor 4 (en 2 illegalen) zou kosten. Voor 1 nacht slapen tussen de 150 en 200 dollar!, nou echt niet. We aten pizza in een take-away en ik verbaasde me over de hoge kosten van het eten. 100 dollar voor 4 pizza’s, echt niet normaal meer. We weten nu wel zeker dat we in SF zijn. Uiteindelijk besloten we weer terug te gaan naar de camping en in ieder geval vannacht daar te slapen. Het was immers al betaald en morgen zouden we wel weer zien. Op de terugweg werden we aangehouden door de politie. Of Richard wist waarom hij staande gehouden was?? Ja, dat wisten we wel. Hij had bij een stopbord niet helemaal stil gestaan (alhoewel het echt een twijfel gevalletje was). De agent was in een goede bui en hield het bij een officiële waarschuwing. Om 20.00 uur kwamen we bij de camping aan en de host vertelde dat de ranger nog geen contact opgenomen had. We moesten de tenten maar opzetten en morgen maar laten staan. Er was een kans dat de ranger toch nog kwam en ons een uitbrander zou geven. Ach als dat het ergste is. In een half uur stonden onze tentjes als enige op een verder lege camping…..

Reno, Napa Valley

16-08-17, sugar loaf ridge plekje 1

http://www.reserveamerica.com/camping/sugarloaf-ridge-sp/r/campgroundDetails.do?contractCode=CA&parkId=120092#sr_aHet is toch altijd weer genieten in een motelletje. Heerlijke bedden en een douche bij de hand. Vanmorgen een ontbijtje en klaar waren we weer. Eigenlijk wilden we een wijntour gaan doen in de Napa valley, maar onze jonge lui mogen daar niet aan mee doen. Dat hadden we eigenlijk zelf ook wel kunnen bedenken, maar daar kwamen we hier pas achter. We reden vanuit Reno naar Virginia City. Het was maar 40 minuten rijden en volgens het Allesamerika forum nog helemaal authentiek zijn. Nou, dat was het ook. De film Bonanza speelde in dit gebied af en je verwacht ieder moment Hoss tegen het lijf te lopen. We kuierden door de hoofdstraat en liepen wat winkeltjes binnen. In 1 winkel kochten we snoepjes en een metalen bord voor op ons tuinhuisje. Na 1,5 uur gingen we weer richting auto en moesten we 4 uur in de auto overbruggen. Onderweg trapte Richard op de rem omdat hij een Bass Pro outdoor shop zag. Deze hadden we al eens eerder in Denver gezien en we vonden dat geweldig. Echt een Amerikaanse outdoor shop met opgezette herten, beren en vossen en een heuse waterval binnen. Geweren en jachtgerei te kust en te keur, je blijft lachen. Daarna was het richting camping waar we al snel de tenten hadden opgezet. We aten bij de Taco Bell en omdat dit niet Fenna’s favoriet is (zwak uitgedrukt) mochten de kids vertellen waar de we laatste 2 dagen gaan eten. Cijfer onder de 10 en Fenna en Lars hadden gewonnen. Zij mogen dus gaan bepalen waar we gaan eten, wel een beetje naar het budget kijken jongens he!!!

Lake Tahoe, Reno

15-08-17, Americas Best Value Inn Reno Hotels.com

Om 8.15 uur namen we afscheid van Robbs hut hobbelden we weer de berg af. We reden eerst naar het rangerstation in Pollock pines om de papieren weer in te leveren. Daarna konden we verder naar Carson City. Daar is een grote Walmart en daar willen we ons lekke luchtbed ruilen. Onderweg maakten we nog een stop bij Lake Tahoe. We doken nog lekker het water in en de jongens bakten de hamburgers waar we gisterenavond niet meer aan toe gekomen waren. En we maakten een meloentje soldaat. We hadden een mooi plekje bij de rotsen en het water is daar zo helder blauw dat je tot op de bodem kunt kijken. Omdat we deze stop niet verwacht hadden doken Fenna en ik in ons ondergoed het meer is. Niemand te zien, dus wat maakt het uit. Het water was heerlijk en helemaal niet koud. Kleine visjes zwommen tussen ons door en we zagen ook een kreeftje lopen, zo mooi. Na 1,5 uur gingen we dan toch naar Carson City. De meiden (en Lars) wilden nog graag shoppen en we zetten ze af bij een Ross. Daar kun je merkkleding kopen tegen spotprijsjes. Zelf reden we door naar de Walmart waar we zonder gedoe een nieuw luchtbed mee krijgen. Hopelijk gaat deze wel mee tot het einde van de vakantie. We verbazen ons over de hoge leeftijd van de mensen die hier werken. Vooral de greeters zijn in onze ogen toch al de tachtig gepasseerd. Wij voelen ons daar wel wat ongemakkelijk door. We hadden een motel in Reno. Toen we de receptie binnen kwamen was er net een speech van Trump op de tv. De tandeloze hoteleigenaar greep zijn kans en vertelde ons dat hij het helemaal niet eens was met Trump. Trump trapte op teveel tenen. Hij ging er vanuit dat vandaag of morgen Trump doodgeschoten zou worden. We kregen de sleutel van de kamer en een brochure over Reno. Nadat iedereen gedoucht was reden naar Applebees om daar te gaan eten. Dit stond nog op ons tedoenlijstje voor deze vakantie. 1 keer naar Applebees. Vooral de burrito’s waren naar Juuls bekkie, want daar had hij 5 jaar op moeten wachten. We aten er weer heerlijk en reden nog even naar het centrum Reno. Het viel ons een beetje tegen, veel zwervers en we vonden het maar een slap aftreksel van Las Vegas. Het voelde er ook niet veilig en na een uurtje zaten we weer in de auto om op weg te gaan naar ons motel.

Lake Tahoe

14-08-17, Robbs hut

Gisteravond super laat naar bed gegaan (22.30 uur), meestal gaan de eerste van ons al om 21.00 uur naar bed, vandaar. We vulden de avond met spelletjes doen. Lars leerden we de grondbeginselen van rikken en we vonden Jenga op een schap. Vooral Richard vond het laatste spel erg leuk, kon hij toch weer even met de blokken spelen. Vanmorgen rustig aan gedaan, de kids waren een beetje moe van al dat reizen en wilden graag naar een meertje. Nadat we de pancakes die de mannen gebakken hadden verorberd hadden gingen we naar Union lake, waar we tot half drie bleven. Lekker zonnen, zwemmen, wat lezen, gewoon wat lummelen. We hadden (op een boot na) het hele meer voor onszelf. Na het zwemmen gingen we naar Pollock Pines om te tanken en eten in te slaan. We deelden drie footlongs bij de Subway en konden er tot de BBQ vanavond tegen aan. S’avonds zorgden Juul en Lars voor het vuur en aten we worstjes, mais en brood. Toen we nog aan het nagenieten waren van het vuur hoorden Lars en ik in de verte wolven huilen……..Amerikaanser kun je het niet hebben.

Calevares, lake Tahoe

13-08-17, robbs hut https://www.recreation.gov/camping/robbs-hut/r/campgroundDetails.do?contractCode=NRSO&parkId=70694

Heerlijk geslapen in “ons” motelletje en op de stoep, onder de veranda heeft Richard het ontbijt klaar gemaakt. Jessie en Lars gingen hiervoor op pad om eieren met spek te kopen. Het was een bijzonder gezicht, op de stoep van het motel een brander met daaromheen 6 mensen die heerlijk zaten te smullen van de eieren met spek. De eigenaresse kwam nog even langs voor een praatje, maar zei er niets van. Volgens haar deden we aan glamping, ja ja. Na het ontbijt gingen we op weg naar Pollock pines. Daar moesten we naar het rangerstation om onze permit op te halen voor Robbs hut. We kregen de gebruikelijke informatie over beren mee en moesten beloven om na afloop van ons verblijf nog een briefje terug te komen brengen met de schoonmaaklijst. We zullen zien.Daar boven op die berg, daar boven op die berg, woont een Chinees…… Oké niet zo flauw doen en zo is het ook niet. Maar daar boven op die berg ligt wel Robbs hut, een hut met een lookout. De lookout is in gebruik om te kijken of er ergens vuur is in het bos. Vroeger waren deze bemand, maar tegenwoordig gaat dat elektronisch. De hut is te huur en daar gaan wij dus 2 nachten slapen. We reden over de Ice house road en zagen de afslag naar Robbs hut. Nou ja afslag….een zandweg het bos naar boven. Na 3 mijl gereden te hebben kwamen we twee wandelaars tegen. Ze gebaarden ons te stoppen, het waren vader en zoon. Hun auto was gisteren 5 mijl terug vast komen te zitten en ze hadden noodgedwongen moeten overnachten in de auto. Ze hadden nog maar een half flesje water en waren duidelijk moe. We gaven ze water en Fenna, Juul en ik sprongen uit de auto en zouden naar Robbs hut lopen (ja wel, daar ergens boven op die berg). Richard zou terug naar de bewoonde wereld gaan en ze daar afzetten. Intussen liepen we nog 3 mijl en kwamen bij de poort. Juul moest even uitzoeken hoe we binnen konden komen en floep daar ging het slot open. Na 100 meter lopen kwam de rest er ook al aan en vergaten de poort dicht te maken. De man en zoon hadden ze afgezet bij een agent die net bezig was met een ongeval, daar zouden ze verder geholpen worden. Het was nog 1 mijl rijden voordat we Robbs hut en de lookout zagen. Eigenlijk was deze weg voor onze mini-van geen doen. Veel te veel keien en hobbels, maar omdraaien was geen optie. In de beschrijving had ik al gelezen dat men in de winter de auto onderaan moet laten staan en 5 mijl naar boven moet lopen. In de hut is geen water en geen elektriciteit. Alles gaat op gas: kachel, oven en lampen. Gewoon een hut met niets erbij. Wel een prachtig uitzicht 360 graden rond en daar kwamen we voor. Het tentje van Lars en Jessie zetten we bij op de veranda van de lookout. Soms komen we namelijk niet uit met de aanwezige bedden en dan moeten de kids om beurten op de grond slapen. Vandaag waren zij dus aan de beurt. Omdat de poort niet dicht was kwamen er nieuwsgierigen naar de hut rijden. Eerst een gezin en later een man met zijn broer. Hij kwam uit Sacramento en zijn broer was spastisch. Al jaren probeerde hij te kijken naar de lookout, maar het hek was altijd dicht. Vandaag had hij geluk en kon hij naar boven rijden. Waren we al bij Loon lake geweest? Moesten we zeker doen. Wat de hut is te huur!!?? Dat wist hij niet, ging hij zeker een keer doen. Hij nam binnen een kijkje en ging even op de lookout, ik gaf hem de gegevens van de hut en nam afscheid. Toen we later naar beneden hobbelden naar Loon lake kwamen we ze nog tegen en waren van het uitzicht aan het genieten. Leuk!Het meertje was fantastisch. Er zat een host bij en eigenlijk moesten we 8 dollar betalen, maar omdat het al laat was mochten we zo door. We liepen de aanlegsteiger op en zagen dat het water zo helder blauw was dat we tot op de bodem konden kijken. Het leek wel drinkwater. Juul, Jessie en Richard trokken hun zwemkleren aan en doken erin. De rest was nog wat afwachtender. Lars die op de rand van de steiger zat werd pardoes door Richard en Juul in het water gegooid, met kleren en al. Het gevolg was natuurlijk dat Juul met handdoek en al weer door Lars in het water gegooid werd. Ik dook er later ook in. Het was heerlijk en we hadden het rijk alleen. Wat een contrast met Lake Tahoe gisteren waar het file rijden was. En waarom?? Het was hier zeker zo mooi. Na ons “bad” hobbelden we de berg weer op. Richard, Lars en ik maakten een groene salade klaar en Lars en Richard later nog een soepje. Deze was erg pittig omdat er een beetje veel jalopanjos (vast fout geschreven, maar hete groene pepers waar Lars en Richard intussen verslaafd aan zijn geworden) in zaten. We oefenden nog even alle plekken die we intussen gezien hebben, en ja idd Margret Renee het begint al aardig op te schieten ?. We zijn nog drie keer naar buiten gegaan om te kijken naar de zonsondergang en de lichtjes van een stad in de verte die we niet thuis kunnen brengen. Het begint best te waaien hier zo boven op die berg en Lars is intussen dekens aan het verzamelen want het zou best wel eens koud kunnen worden in het tentje. Nu staan er appeltjes met kaneel en suiker in de over en het hele hutje ruikt heerlijk. We genieten met volle teugen ?

Calaveras

12-08-17, Calaveres big trees campground

Tegenover het plekje (aan de andere kant van de meadow) waar we lagen met de tent was een groot gezin (25 stuks) bezig met vooral veel plezier te maken. We herkennen dat, snappen dat, maar niet als WIJ willen slapen. De regels op het state park zijn dat het stil moet zijn tussen 22.00 uur en 6.00 uur. Nu zijn we echt niet flauw, maar als het om 23.30 uur nog een kabaal van jewelste is, zijn we er wel klaar mee. Daarbij kwam dat we toch al chagrijnig waren omdat (jawel, het is weer zover) het luchtbed van Fenna en Juul lek was. Tja, ze sliepen er tenslotte ook al 4 dagen op. Richard ging in de auto liggen en Fenna en Juul kwamen bij mij in de tent. We konden dus van de herrie niet slapen en waren er goed zuur over. Rich en ik zijn toen op zoek gegaan naar iemand van de receptie of een ranger. We konden niemand vinden en verbaasden ons erover dat er s ’nachts helemaal geen toezicht was. Rich dook weer de auto in en ik ben heel stoer, toch gaan vragen of het wat zachter kon. Met de nodige sorry’s, zouden ze hun geluid beperken. Toen ik terug in de tent was, ging het er inderdaad wel wat zachter aan toe, maar was daar ook ineens uit het niets de sheriff. Er hadden dus meer mensen last gehad en die hadden geklaagd. Om 0.30 uur waren de feestgangers nog niet klaar met feesten maw een gebroken nacht. De kids hadden overigens nergens last van gehad. Aangezien het er niet naar uitzag dat de grote familie op zou gaan hoepelen trokken wij onze conclusie en gingen wij. We liepen naar de receptie en gaven door waarom we weg wilden en mochten kiezen: of een andere plek of ons geld terug en de reservering annuleren. We kozen voor het laatste. De volgende keer moesten we maar 911 bellen! Om 10.00 uur reden we richting Lake Tahoe. Waar we zouden slapen was nog een verassing. Onderweg bij een benzinestation vertelde een aardige kassière dat we overal wild mochten kamperen in het bos als we maar geen vuur maakten. Nou, dan moesten we eerst een nieuw luchtbed hebben en dan kon dat altijd nog wel. We waren nog maar net de Ebbetts pas over of we kwamen in Markleeville aan. Overigens een prachtige pas met veel natuurschoon. Bij het plaatselijke visiter center vroegen we naar overnachtingsplaatsen. We kregen het advies om het in het hotel verderop te proberen of een cabin bij Lake Tahoe. Toen we het visiter center uitliepen zagen Rich en ik een schattig motelletje, notabene de buren! We probeerden iemand te vinden, maar dat viel nog niet mee. Alle deuren waren open, maar niemand was thuis. Bij de plaatselijke bakker wisten ze te vertellen dat de dochter bij het restaurant tegenover werkte, wellicht wist zij iets meer. De dochter wist niet waar haar moeder was, maar ze zou wel met ons mee lopen en ons een kamer geven. Kosten 88 dollar voor een vier persoons kamer. Of we er met zijn zessen in mochten? Ja, dat moeten jullie zelf weten. Ze nam me mee naar de keuken, rommelde in wat laadjes en haalde er een kalender uit waar ze in opschreef dat wij in kamer 3 zaten. Of ze wist waar de sleutel van de kamer was? Nee, niemand doet hier de deur op slot. Ze rommelde weer in een laatje, haalde er een enveloppe uit en gaf me een sleutel maar wist niet of het de juiste was en ging weer snel naar het restaurant. Intussen hadden de kids honger en deed Richard een dutje. We liepen Markleeville in (niet meer dan 10 huizen) en kochten wat cola, noodles en snickers. Op de veranda ging Lars voor ieder die wilde noodles maken en daarna gingen we richting Grover hotsprings. Leuk voor Lars om eens gezien te hebben dat er stinkend heet water uit de grond komt. Ons volgende doel was Lake Tahoe en onderweg zag ik een rommelmarkt. Rich in de remmen en wij erop af. Juul kocht een mooi mes (wat in Nederland niet mag) en was er helemaal happy mee. Daarna gingen we naar het Lake waar duidelijk te zien was dat het hier erg toeristisch is. We reden een file tegemoet en hadden al wel in de smiezen dat het wel eens een hele lange terugweg zou kunnen worden. We stopten bij wat vergezichten en na 30 km gingen we dan toch maar braaf in de file terug naar Markleeville. De bedoeling was om ergens een hapje te gaan eten en toen we langs het eerste beste restaurantje liepen zaten er 2 mannen op de veranda. Of we honger hadden? Hier hadden ze het beste eten van het dorp, aan de overkant moesten we niet wezen daar moest je reserveren en hadden ze alleen maar pizza’s. We deden graag met deze grapjassen mee en liepen naar binnen waar een man gezellig op zijn gitaar aan het tokkelen was. We moesten lang wachten op ons eten en zelden heb ik lekkerdere frietjes gegeten als hier. De hamburgers waren minder, maar het was gezellig en dat is ook belangrijk.